چالشهای فناوری اطلاعات در ایران

با توجه به نقش فناوری اطلاعات در ایجاد اعتقاد عمومی مردم نسبت به دولت و لزوم توسعه فناوری اطلاعات در کشور این سوال مطرح می شود که آیا کشور ما ظرفیت ها و قابلیتهای توسعه کاربرد فناوری اطلاعات را دارد؟ آیا مدیریت کلان کشور که بخش عمده ساختار اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی دولتی است،آمادگی طراحی،ایجاد،توسعه و به کارگیری فناوری اطلاعات را دارد؟

آنچه اکنون جامعه ایران را در استفاده ی همه جانبه از ابزارهای فناوری اطلاعات رنج می دهد عدم توسعه یافتگی مدیریتی در ابعاد فرهنگی،علمی،زیر ساختی و اقتصادی است. از مهمترین موانع و مشکلات بر سر راه توسعه فناوری اطلاعات در کشور می توان موارد زیر را بر شمرد:

1-   اکثر مدیران کشور که برنامه ریزی و تصمیم گیری در زمینه توسعه فناوری اطلاعات را بر عهده دارند از دانش لازم در زمینه فناوری اطلاعات برخوردار نیستند.

2-   عدم توجه جدی به آمزش علمی و عملی مدیران باعث شده تا آنها نتوانند زمینه به کارگیری مناسب بودجه ها را در توسعه فناوری اطلاعات فراهم کنند.

3-   نظام اداری کشور به عوارض منفی بوروکراسی دچار است. از این رو در سازمانهای دولتی توجه جدی برای توسعه علمی فناوری اطلاعات در بین کارکنان دولتی وجود ندارد و این موضوع یکی از دلایل عمده نارسایی در انتقال خدمات رسانی به مردم براساس فناوری اطلاعات است.

4-   آموزش های علمی و کلاسیک در زمینه فناوری اطلاعات در کشور وجود ندارد بلکه بیشتر دانش عمومی نسبت به فناوری اطلاعات وجود دارد.

5-   علاوه بر توسعه فرهنگی که نقش مهمی در توسعه عمومی فناوری اطلاعات دارد توسعه قانونی نیز برای استحکام و ضمانت اجرایی این بخش لازم الاجرا است.ولی با این وجود هنوز هیچ یک از دستگاههای مسئول نسبت به طراحی و تدوین قوانین جوامع فناوری اطلاعات اهتمام نورزیده اند و در نتیجه آشفتگی و بی برنامگی بر کلیه طرح های توسعه فناوری اطلاعات در ایران سایه افکنده است.

6-   نداشتن زیرساخت های انتقال، زیرساخت های امنیتی و قوانین مناسب،یکی دیگر از مشکلات مهم فناوری اطلاعات در کشور است.

7-   یکی از مشکلات اساسی کشور ایران عدم هماهنگی اصولی میان سازمانهای مختلف بخش دولتی می باشد و در این بین فناوری اطلاعات نیز از این ناهماهنگی بی بهره نبوده و نهادهای بسیاری خود را مسئول و صاحب نظر معرفی می نمایند.

8-   یکی از مشکلات و موانع اساسی عدم توسعه فناوری اطلاعات بی توجهی رسانه های ملی به آن است. به عنوان مثال اگر رسانه های ملی پرداخت قبوض آب، برق، تلفن و گاز از طریق اینترنت را تبلیغ کنند از فشار کاری تحویلداران بانکها کاسته خواهد شد و آنها می توانند به ساسی عدم توسعه فناوری اطلاعات بی توجهی رسانه های ملی به آن است.  و در این بین فناوری اطلاعات نیز از این ناهماکارهای دیگری بپردازند. به نظر می رسد که دولتها باید برای توسعه فناوری اطلاعات یارانه های کلانی بپردازند.

چالشهای تغییر

یکی  از ویزگی های عمده فناوری اطلاعات تغییراتی است که در عمل، رفتار، دانش، و اطلاعات افراد و سازمانها بوجود می آورد. در واقع می توان گفت که فناوری اطلاعات یک انقلاب در شیوه ارائه خدمات ارائه می کند.

در روزهای نخستین فناوری،تغییر،تدریجی بود و زیاد قابل توجه نبود. ظهور کامپیوترهای شخصی سرعت تغییر را شتاب بخشید و وقتی به منظور فعالیتهای سودآور در دسترس قرارگرفت تغییرات به صورت نمایی و انقلابی درآمد. تا حدود زیادی مطالعه شما در مورد فناوری مطالعه درباره تغییر است.

فناوری دنیای اطراف ما را چگونه تغییر می دهد؟ تاثیر فناوری اطلاعات وسیع و متنوع است. فناوری اطلاغات توانایی تغییر یا ایجاد موارد زیر را دارد:

• داخل سازمان. روش جدیدگردش کار، گروه های، پایه دانش، محصولات، خدمات و ارتباطات را خلق می کند.
• ساختار سازمان. روابط جدید ارائه گزارش، افزایش گستره ی کنترل، حقوق اتخاذ تصمیم محلی، نظارت و سرپرستی، قسمت بندی، دیدگاه جغرافیایی و سازمانهای مجازی را آسان می کند.
• روابط داخل سازمانی. ایجاد روابط جدید بین مشتری- عرضه کننده، مشارکتها و اتخاذ.
• اقتصاد. تغییر ماهیت بازارها از طریق تجارت الکترونیک، عدم میانجی گری، شکل های جدید بازاریابی و تبلیغات، مشارکتها و پیوستگی ها، هزینه معاملات، حالتهای حاکم بر روابط مشتری- عرضه کننده.
• آموزش. ارتقای آموزش خارج از محیط دانشگاه از طریق کنفرانس ویدوویی، پست الکترونیک، ملاقات های الکترونیکی، گروه افزار، سخنرانی الکترونیکی. آموزش از راه دور با پست الکترونیک، گروه افزار و کنفرانس ویدئویی را آسان می کند. دسترسی گسترده به مطالب مرجع را فراهم می کند، انجام پروژه های را که باید توسط چند نفر اجرا شود مستقل از مکان و زمان تسهیل میکند.
• توسعه ملی. حضور شرکتهی کوچک را در عرصه بین المللی فراهم کرده و انجام تجارت را آسان می سازد. قابلیت دسترسی به اطلاعات زیاد، احتمالا مربوط به حکومت های معین و ارائه فرمت هایی به منظور اصلاح آموزشی.